Naar ik begrijp, is dit de tweede plaat van deze jongedame uit North Carolina. Ik zal maar meteen toegeven dat haar eerste me compleet ontsnapt is en dat ik daar op dit moment flink spijt van heb. Nochtans, ik had het kunnen weten, want dat album was net zoals de opvolger "Telling Stories" geproduceerd door Jamie Hoover en met de staat van dienst van die man, kun je maar beter niet lachen.

Bijna dertig jaar dienst als sessiemuzikant, producer en lid van The Spongetones, dan heb je enige autoriteit. Als zo iemand dus platen produceert voor jonge dames als deze Rebecca Rippy, dan kun je, als gewone sterveling, maar beter even luisteren. Wat hoor je dan? Je hoort een jonge vrouw, die zo te horen haar deel van Het Leven al wel gehad heeft. De plaat is opgedragen aan –en handelt voor een flink deel over- de overleden vader van Rebecca. 49 was de man, toen hij stierf en het blijkt overduidelijk dat Rebecca het erg moeilijk heeft, ook nu nog, jaren later, met dat schielijke vertrek. Los daarvan, schrijft zij ook over andere thema’s, ontmoetingen, situaties…erg openhartig en dat is het heikele aan deze plaat. Hoe mooi de stem van Rebecca ook is (ergens halverwege tussen Joni Mitchell en Eddie Reader in), hoe knap de melodieën ook zijn, waarin ze haar boodschap verpakt, hoe sterk er ook gemusiceerd wordt (een band met, naast Hoover, ook Douglas Barnhill, Terry Wheeler,Brian Doell en Scott en Victoria McLaughlin, daar kun je mee buitenkomen), je wordt door deze plaat echt wel bij het nekvel gegrepen. Je krijgt een inkijk in het leven van Rebecca, die je eigenlijk niet wil. Ik vind dit een overheerlijke, mooie plaat, maar…ik mot u erop wijzen dat u ze beter niet draait, als het emotioneel een beetje minder met u gaat.

Vrolijk is ze zelden, indringend en onder je huid kruipend des te meer. Nu, dat hoeft geen bezwaar te zijn: na enkele keren luisteren, besef je zelf wel dat je dit soort pracht niet in grote dosissen mag consumeren. ’t Is een beetje zoals met een echte medicijn: je houdt je beter aan het voorschrift van de dokter end at luidt, in dit geval: “met mate te nuttigen, maar bijzonder werkzaam”! (Dani)